Á reykvískri sólarströnd

Við Óskar bróðir gerðum okkur bæjarferð fyrir hálfum mánuði. Læstum húsinu á Blönduósi, ókum til höfuðborgarinnar í steikjandi hita og nutum sólar í Nauthólsvík. 

Enda vart annað að gera þar sem einu beibin á ströndinni eru í besta falli þrettán en þroskaðar og karlpeningurinn yfir sextugu með brjóst niður á nafla og minna frekar á sólbrennda búrhveli en gaukana sem Óskar dúndraði á Sitges í Barcelonaferðinni í hitteðfyrra.

Það þarf vart að taka fram hvor okkar horfði á stelpurnar en ég óskaði þess að þær væru að minnsta kosti áratug eldri og jafnvel meira.

Við brunnum báðir, Óskar þó meira á rasskinnunum enda leggst hann alltaf í sólbað í þessum sömu ógeðslegu þvengsbuxum og hann keypti þegar hann var í kvikmyndatökunum í Þýskalandi fyrir nokkrum árum. Hann hefur húkt í þessum brókum hvenær sem tækifæri gefst og neitar að verða við ítrekaðri bón minni um að fá sér eitthvað nýrra - svo ég tali ekki um smekklegra.

Skrýtin samt þessi ylströnd í Nauthólsvík. Þegar maður liggur á sólinni og lokar augunum þá líður manni í besta falli eins og í útlöndum. En þegar augun opnast á ný blasa iðnaðarhúsin í Kópavogi við svo manni langar mest til að gráta. En í besta falli fer maður heim.

Án þess að ég viti það þá veit ég ekki hvar iðnaðarhúsnæði er að finna beint á móti strönd í nokkru landi.

En Óskar vildi ekki fara aftur heim á Blönduós undir eins.  Ég fór aftur í larfana og tók nokkrar myndir í staðinn. Ég varð að taka myndir af einhverju. Ekki gat ég tekið myndir af stelpunum. Nei. Það hefði verið beinlínis hættulegt, ef ekki bannað. Og ekki hafði ég nokkra löngun til að taka myndir af Óskari bróður. Nei. Í staðinn tók ég myndir af hnullungum í víkinni, steina sem minntu á Mars. Ekki svo að skilja að ég hafi farið þangað...